SINNERS OF HELL, THE a.k.a Jigoku

Piekło

Rok prod.:1960
Reżyser:Nobuo Nakagawa
Kraj prod.:Japonia
Obsada:Shigeru Amachi , Yoichi Numata , Utako Mitsuya , Hiroshi Hayashi , Hiroshi Izumida , Koichi Miya , Fumiko Miyata , Torahiko Nakamura ,

Autor recenzji:Krzysztof Gonerski
Ocena autora:6
Ocena użytkowników:10
Głosów:1
Inne oceny redakcji:

Piekło (skr. naraka, pali: niraja, niraya) - w buddyzmie jest ich wiele rodzajów, miejsce niewyobrażalnych mąk, gdzie trafia się na skutek złych działań (złej karmy). Czas przebywania w piekłach jest bardzo długi, jednak jest ograniczony i po wyczerpaniu negatywnej karmy możliwe jest odrodzenie się w lepszej formie istnienia. Piekła interpretuje się też jako stany świadomości.
(źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Piekła_(buddyzm))

Shiro jest studentem zaręczonym z Yukiko, córką wykładowcy profesora Yajimi. Na drodze do pełnego szczęścia zakochanych staje jednak demoniczny kolega Shiro, Tamura. To Tamura prowadził samochód, który potrącił pijanego gangstera i mimo nalegań siedzącego obok Shiro, aby się zatrzymał, uciekł z miejsca wypadku. Złe fatum nie opuszcza nieszczęsnego bohatera. Wkrótce w wypadku samochodowym ginie Yukiko, a Shiro czuje się winny, gdyż namówił narzeczoną na podróż samochodem. Na tym jednak nie kończy się nieszczęście Shiro - giną przypadkowo kolejne osoby. Żądna zemsty kochanka gangstera, Tamura, kochanka ojca Shiro - wszystkie tragedię mają związek z osobą Shiro. W końcu śmierć dopada bohatera - zostaje uduszony przez matkę potrąconego bandyty. Gdy Shiro odzyskuje świadomość znajduje się nad tajemniczą mroczną rzeką, która oddziela świat żywych od zmarłych. Jeszcze nie wie, ze znalazł się po stronie tych drugich, w samym środku piekła.

Reżyser filmu Nobuo Nakagawa bywa, nie bez powodu, zwany "ojcem japońskiego kina grozy". Urodzony w 1905 r., prace w przemyśle filmowy rozpoczął dwadzieścia dziewięć lat później w wytwórni Makino Film Studios jako asystent reżysera Masashiro Makino. Dość szybko zainteresował się kinem grozy, stając się z czasem najwybitniejszym przedstawicielem "klasycznego okresu" japońskiego horroru. W realizowanych przez siebie filmach grozy Nakagawa nawiązywał do folkloru, religijnej symboliki oraz legend, wykorzystując również estetykę teatru kabuki. Opowiadając w formule jidai-geki (filmów historycznych) mrożące w krew żyłach opowieści, reżyser dał się poznać jako artysta szczególnie wrażliwy na wizualne piękno, którym zawsze odznaczały się jego filmy. Nakagawa na długie lata przed Nakatą i Shimizu stworzył wiele dziś już kanonicznych dla azjatyckich ghost movies rozwiązań inscenizacyjnych i dramaturgicznych. Po dziś dzień sceny grozy pochodzące z filmów Nakagawy przerażają i zadziwiają pomysłową aranżacją. Spośród trzydziestu czterech wyreżyserowanych filmów status dzieł kultowych zachowały "Wampir"( 1959), "Opowieść o duchu z Yotsuya" (1959) oraz "Piekło" (1960).

"Piekło" jest filmem szczególnym w dorobku Nakagawy. Jego akcja rozgrywa się współcześnie a źródłem grozy nie są żądne zemsty duchy zamordowanych, ale zło tkwiące w człowieku. Jego symbolem jest postać Tamury - diabolicznego kolegi głównego bohatera, który jak cień podąża za Shiro, sprowadzając na niego nieszczęście. Grozę budzi też wizja piekła, do którego na skutek złej karmy (najprościej mówiąc - "złych uczynków") trafia bohater. Japoński reżyser jednak zupełnie inaczej zainscenizował piekielną czeluść niż tajlandzcy twórcy filmu "Narok" (2005) - fabularnie najbliższego "Piekłu". Nakagawa, wbrew pozorom, nie dysponując komputerową techniką, stworzył wizję piekła znacznie bardziej niepokojącą i bliższą buddyjskim wierzeniom. Twórca "Opowieści o duchu z Yotsuya" zerwał z przyczynowo-skutkowym sposobem opowiadania fabuły - widz otrzymuje serię niezwykłych surrealistycznych obrazów. Bohater w jednej scenie spotyka swą ukochaną Yukiko, by w drugiej znaleźć się w tłumie snujących się grzeszników. Przez nieustanne zmiany scenerii i aranżacji scen, które wydają się być halucynacjami Shiro, reżyser sugeruje widzowi, że piekło nie jest miejscem, ale stanem umysłu. Jest to pogląd bliski buddyjskiemu rozumieniu pojęcia piekła. W obrazie inferna Nakagawa zawarł całe mnóstwo odniesień do religii Buddy - m.in. tortury, którym poddawani są grzesznicy nawiązują do znanych buddyzmowi różnych rodzajów piekieł np. Samghata - jest jednym z ośmiu "piekieł gorących" i oznacza piekło "wzajemnego roztrzaskania", "ściskania i miażdżenia". W filmie pojawiają się także odniesienia do tzw. Wodnych Dzieci (mizuko), którymi są dusze nienarodzonych dzieci (scena z niemowlęciem płynącym podziemną rzeką, scena układania malutkich stosów z płaskich kamieni). Aluzji do symboliki japońskiej religii jest oczywiście więcej, ale są one dla Europejczyka nierozpoznawalne. Pozostaje więc cieszyć oko malowniczością niezwykłych scen - umierających z pragnienia ludzi czołgających do małej kurczącej się na ich oczach kałuży wody, niekończącego się szeregu szkieletów, morza głów grzeszników wystających z ziemi, czy tłumu potępionych pogrążonych w somnabulicznym transie. Uwagę zwracają też elementy zaskakująco brutalne jak na rok produkcji - w wielkich zbliżeniach widzimy przecinane ogromną piłą ciało jednego z pokutujących, pojawiają się też ujęcia odrąbywanych rąk, ucinanego języka, czy obdartego ze skóry człowieka. "Piekło" jest pierwszym filmem w dziejach gatunku, w którym pojawiają się elementy poetyki gore - przemocy potraktowanej dosłownie i naturalistycznie ( może nie do końca, bo krew z trudem udaje, ze nie jest czerwoną farbą).

Wizja piekła zajmuje jednak w filmie Nakagawy tylko czterdzieści minut, pozostała godzina filmowej akcji rozgrywa się w realnym świecie i jest niestety o wiele mniej interesująca. Wprawdzie dzieje się niemało - trup ściele się gęsto, niemniej nie można oprzec się wrażeniu, że to co oglądamy to jedynie przydługi prolog do zasadniczej części filmu, czyli obiecanego już w tytule piekła. Kolejnym zgonom, coraz mniej prawdopodobnym i dość tandetnie zaaranżowanym, towarzyszy wrażenie teatralności i sztuczności. W scenie śmierci kochanki gangstera, która dość nieudolnie przewraca się na moście, a następnie z niego wypada aż nadto widoczne jest, że o skały roztrzaskuje się kukła. Razi sztucznością i nieporadnością także scena wypadku samochodowego, w którym ginie Yukiko - na pustej drodze kierowca taksówki po prostu nagle skręca wprost na przydrożny słup. Z kolei sceny w domu opieki, w którym przybywa ojciec Shiro wydają się zbyt długie i służące jedynie uzasadnieniu tezy, iż za złe uczynki czeka nieunikniona i surowa kara.

"Piekło" jest filmem niewątpliwie interesującym i wyjątkowym, ale wymagającym sporej cierpliwości i wyrozumiałości ze strony widza. Pozycja raczej dla zagorzałych miłośników azjatyckiego kina grozy, dla których rok produkcji nie przesądza o wartości filmu. Dla pozostałych widzów raczej mało wciągająca egzotyczna ciekawostka.

PS. Film Nakagawy doczekał się dwóch niezbyt udanych remake`ów - Tatsumi Kumashiro z 1979 r. oraz Teruo Ishiiego z 1999 r. - oba filmy pod tym samym tytułem.

Screeny

HO, SINNERS OF HELL, THE <br/>a.k.a Jigoku

Zaloguj się aby móc oddać swój głos na film.

Plusy:

+ jedyny w swoim rodzaju
+ intrygująca i oryginalna wizja piekła
+ nawiązania do buddyjskiej religii
+ surrealistyczne sceny
+ pierwszy film z elementami gore w dziejach horroru
+ skłania do refleksji

Minusy:

- prawdziwie interesujący robi się dopiero po godzinie
- teatralność inscenizacji
- tandetne wykonanie niektórych scen
- zero grozy
- wymaga cierpliwości i wyrozumiałości
- dla większości widzów będzie jedynie egzotyczną ciekawostką

Na forum:

Podyskutuj o filmie tutaj: Forum HO

Horror Online 2003-2015 wszystkie prawa zastrzeżone.
Kopiowanie fragmentów lub całości opracowań, wykorzystywanie ich w publikacjach bez zgody twórców strony ZABRONIONE!!!

- - - -