Łukasz Orbitowski

Łukasz Orbitowski (ur. 1977) ukończył filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Debiutował na łamach miesięcznika „Science Fiction”. Aktualnie poza niezliczonymi opowiadaniami ma na swoim koncie 12 książek, w tym doskonale przyjęte przez krytykę Tracę ciepło (nominacja do Nagrody im. Janusza A. Zajdla, Złote Wyróżnienie Nagrody Literackiej im. Jerzego Żuławskiego), Święty Wrocław (Srebrne Wyróżnienie Nagrody Literackiej im. Jerzego Żuławskiego, nominacja do Nagrody im. Janusza A. Zajdla), zbiór opowiadań Nadchodzi oraz głośne Widma (Złote Wyróżnienie Nagrody Literackiej im. Jerzego Żuławskiego). Jest laureatem Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Młoda Polska” 2012. Poza beletrystyką pisze felietony dla „Gazety Wyborczej” i „Nowej Fantastyki”. Mieszka w Kopenhadze. (Z oficjalnej strony autora).

Łukasz Orbitowski to osobowość na polskim rynku wyjątkowa. Debiutował zbiorem opowiadań „Złe wybrzeża” (Związek Literatów Polskich) w 1999 roku, dwa lata później ukazał się drugi zbiór „Szeroki, głęboki, wymalować wszystko” (Ha!art). Dziś konia z rzędem temu, kto posiada te białe kruki w swoich zbiorach, bowiem sam Orbitowski nie uznaje ich w swojej oficjalnej biografii (ostatnio gdy o nich słyszałem, służyły jako podpórki pod półkę), uznając je za twory słabe i niereprezentatywne. Dlatego też przyjęło się za oficjalny debiut uznawać opowiadanie „Diabeł na Jabol Hill” z pierwszego numeru „Science Fiction”, który ukazał się w 2001 roku. Od tamtej konsekwentnie publikował kolejne opowiadania, zyskując szybko tytuł polskiego króla horroru. Jak sam powiedział w wywiadzie dla naszego serwisu: „czasem jest tak, że korona leży na ulicy, wystarczy się po nią schylić”. Żartował też, że sam jest co najwyżej księciuniem. Trzeba jednak przyznać, że wraz ze zbiorem „Wigilijne psy” (Editio) z 2005 roku i „Horror Show” (Ha!art) z 2006 stał się jednym z prekursorów i prowodyrów nowej fali polskiej grozy. Absolutnie wyjątkową powieścią „Tracę ciepło” udowodnił jednak, że jego aspiracje sięgają dużo dalej. I co niezwykle ważne, nie pozwala zamknąć się w żadnej szufladce. W cyklu „Pies i klecha” napisanym z Jarosławem Urbaniukiem, przedstawiał horror polityczny z przełomu lat 80-tych i 90-tych ubiegłego wieku, filozofował w bajkach dla dzieci („Prezes i Kreska. Jak koty tłumaczą sobie świat”), szokował wielopoziomowym „Świętym Wrocławiem”. Zbiór opowiadań „Nadchodzi” i powieść „Widma” jawiły już twórcę literatury najwyższej próby, który grozę traktuje jedynie jako jeden z środków wyrazu, nie cel sam w sobie. Dowodem na to jest najnowsza, znakomita powieść „Szczęśliwa Ziemia”. Pozycję autsajdera literackiego podkreśla dramat „Ogień” i felietony, które można znaleźć praktycznie wszędzie, bowiem w ciągu ostatnich kilku lat publikował w niezliczonej ilości magazynów i gazet. Miłośnik muzyki metalowej, wyznający zasadę wolności sprowadzającą się do nieidentyfikowania z żadną zbiorowością, grupą społeczną, stowarzyszeniem czy subkulturą. Jednym słowem człowiek i twórca jedyny w swoim rodzaju.

BIBLIOGRAFIA:

Złe Wybrzeża 1999
Szeroki, głęboki, wymalować wszystko, 2001
Wigilijne psy 2005
Horror show, 2006
Tracę ciepło, 2007
Pies i klecha, t. 1. Przeciwko wszystkim, 2007 (z Jarosławem Urbaniukiem)
Prezes i Kreska. Jak koty tłumaczą sobie świat, 2008
Pies i klecha, t. 2. Tancerz, 2008 (z Jarosławem Urbaniukiem)
Święty Wrocław, 2009
Nadchodzi 2010
Widma, 2012
Ogień, 2012
Szczęśliwa ziemia, 2013


Źrodła:www.orbitowski.pl
www.horror.com.pl